สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกๆคน
ภิกษุทั้งหลายอริยสาวก ในธรรมวินัยนี้ย่อมกระทำไว้ในใจ อย่างแยบคายซึ่งปฏิจจสมุปบาท นั้นนั่นเทียวว่า เมื่อสิ่งนี้มีสิ่งนี้ย่อมมี เมื่อสิ่งนี้ไม่มีสิ่งนี้ย่อมไม่มี เมื่อสิ่งนี้เกิดสิ่งนี้ย่อมเกิด เมื่อสิ่งนี้ไม่มีสิ่งนี้ไม่มี เมื่อสิ่งนี้มีสิ่งนี้ย่อมดับ

อ้อมก็ได้เกิ่นไว้บ้างแล้วว่าจะ นำรูปของคุณยายมาให้เพื่อนๆได้ชมกัน
พูดถึงความสุข แต่ละคนคงให้ความหมายที่ต่างกันเพราะความสุขของคนเราไม่เหมือนกันค่ะ
รูปนี้อ้อมถ่ายกับคุณยายสุดที่รักของอ้อมค่ะ
ตอนนี้ท่านอายุได้ 87 ปีแล้วค่ะ ตอนนี้คุณยายท่านมาอยู่ที่บ้านของคุณแม่ ที่เกาะพงันในตลาดท้องศาลา ตอนอ้อมลง บ้านไปทำกิจธุระ ความรักคุณแม่ก็เลยได้รับคุณยายจากบ้านน้องสาวของคุณแม่มาอยู่ กับเราด้วย อ้อมอยากจะบอกว่า เราไม่มีทางรู้หรอกว่าเราจะได้กอดคนที่เรารักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ไม่รู้หรอกว่าเวลาที่เราจะได้อยู่กับคนที่เรารักก่อนที่จะจากกันไปตลอดกาลคือตอนไหน ดังนั้นเมื่อเรามีโอกาสนั้นจงทำให้เป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่าและน่าจดจำที่สุดค่ะ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ ทีหลัง ยกตัวอย่าง นำเรื่องราวมาเขียนในบล็อก Steemit พร้อมกับลงรูปต่างๆที่เราชื่นชอบ เพราะมันเป็นเทคโนโลยีบล็อกเชน ที่มันสามารถเก็บไว้ ดูได้ตลอด และไม่สามารถแก้ไขได้

หรือการ ใช้โทรศัพท์มือถือเก็บภาพเอาไว้ดู หรือการบันทึกวีดีโอไว้ดูย้อนหลัง ก็เป็นวิธีการบันทึกความทรงจำ ความทรงจำ
ไว้ดูในยามคิดถึง และในสมัยนี้ เทคโนโลยีไปไกลมาก
การ บันทึกความทรงจำคนที่เรารัก การที่อ้อมถ่ายรูปเก็บไว้ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแค่อ้อมมองรูปที่เคยถ่ายในอดีตความรุ้สึกของตอนนั้นก็จะกลับมาอีกครั้งนี่แหล่ะคือข้อดีของรูปภาพ และวีดีโอที่ถ่ายเก็บไว้เช่นกัน เลยเลือกที่จะถ่ายรูปภาพกับคุณยายไว้ให้เยอะเพราะรูปของคุณยายตอนสาวๆไม่ค่อยจะมีค่ะ
วันนี้ก็เลยเปิดรูปคุณยายให้ลูกๆได้ดูกันหลายรอบก็ทำให้มีความสุขดูความน่ารักของคุณยาย ผมได้กับเรื่องในอดีตให้ลูกฟัง

คุณยายชื่อคุณยาย พริ้ม คงด้วง
คุณยายมีลูก 6 คน เป็นผู้หญิง 5 คน ผู้ชาย 1คน คุณแม่อ้อม เป็นลูกสาวคนหัวปี หรือลูกคนแรกค่ะ ในสมัยนั้น คุณพ่อกับคุณแม่ แต่งงาน และมีลูก คนแรกก็คืออ้อม ผ่านไป 1 ปีคุณแม่ก็คลอดน้องสาว ตามมา ในสมัยนั้นคุณแม่ยังอยู่ ที่บ้านคุณยายจากนั้นไม่นานคุณแม่กับคุณพ่อก็ย้ายไปทำงานที่ ต่างอำเภอ ยายก็เลยเอาอ้อมเลี้ยงไว้เอง ในความทรงจำสมัยตอนเด็กๆ จำได้ว่าคุณยาย ดูแลอ้อมอย่างดีเลยค่ะ ในสมัยนั้นคุณยาย ยังมีเรี่ยวแรง ที่จะดูแลทุกๆคนในบ้าน บ้านของคุณยายจะเป็นบ้านไม้ทั้งหลัง บ้านของคุณยายก็จะมี จะมีสัตว์เลี้ยง มากพอสมควร จำได้ว่าในสมัยนั้นคุณยายเลี้ยง ลิง ไก่ป่ามีทางใต้เรียกไก่เถื่อน หมูป่า หรือทางใต้ใช้ศัพท์ภาษาใต้เรียกว่าหมูเถื่อน และยังมีสุนัขบ้านอีกหลายตัว รวมถึงเพาะ อีกหลายตัวเช่นกัน ที่ประทับใจก็คือ ตอนตี 5 ซึ่งในชนบท เขาจะตีน ตั้งแต่ตะวันไม่ขึ้น คุณยายจะออกมานอกชานบ้านแล้วใช้เสียงเรียกไก่ป่า .. กุ๊ก..กุ๊ก..กุ๊ก.กุ๊ก.กุ๊ก.กุ๊ก.กุ๊ก.กุ๊ก ก็ บินมาบ้างเดินมาบ้าง วิ่งมาบ้าง มากินข้าวเปลือก ที่คุณยายวานให้ คุณยายสมัยนั้นทำนาเอง ค่ะ คุณยายมียุ้งข้าวเป็นขนำอ้อมจะตื่นพร้อมคุณยายเสมอ แต่สมัยเด็กๆยังจำได้ว่าชอบมานั่งให้เท้าที่นอกชาน เผื่อจะมานั่งแกล้งไก่ป่าเล่านั้น ไก่ป่าทุกตัวมีสีสันสวยมาก ก่อนรุ่งอรุณคุณยายก็ จะลงไปใต้ถุนบ้าง ไปเอารำข้าว มาต้มให้หมูป่าเหล่านั้นได้ทานในตอนเช้า สัตว์ทุกตัว ที่มาอาศัย ชายคาบ้านคุณยายไม่ได้กักขังใดๆทั้งสิ้น มันไม่แปลกสำหรับ ที่การให้ทานโดยที่ไม่ต้องกลับขัง บรรดาสัตว์เหล่านั้น ถึงเวลาได้ยินเสียงคุณยายก้อมา อันนี้คือเป็นเหตุเป็นปัจจัย

ขอบคุณมากค่ะ หากมีข้อบกพร่องต่างๆ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงได้รับคำติชม จากเพื่อนๆ และขอน้อมรับมาปรับปรุงเปลี่ยนแปลงแก้ไข ให้มีคุณภาพและคุณค่าต่อสังคม Steemit ต่อไปค่ะ
บ๊ายบาย🤗❤

ติดตามเพิ่มเติมได้ที่👇

กลุ่ม steemit thai :: https://www.facebook.com/groups/1389294774522491/

facebook ::
https://www.facebook.com/profile.php?id=100007630542597

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ให้กำลังใจเสมอมาค่ะ

💞@sunisa

ขอบคุณสําหรับคุณ @ricko66 แบนเนอร์

ขอบคุณ คุณ @tookta สำหรับการสนับสนุน และสร้างกิจกรรมใหม่ มาตลอดค่ะ❤