สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกท่าน โพสต์นี้มาเล่าต่อจากโพสต์เมื่อวานนะคะ อ้อมกับสามีได้รับมอบหมายงานที่ จังหวัดกระบี่ หมู่บ้านแห่งนั้นชื่อ บ้านช่องไม้ดำ ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นจำได้ว่า เราใช้รถเทรลเลอร์ทุกแม็คโคร จากจังหวัดตรัง ไปยังบ้าน ช่องไม้ดำ เราเดินทางตั้งแต่ ตอนบ่าย ไปถึงบ้านช่องไม้ดำก็เกือบจะค่ำแล้วค่ะ
ระยะทางก็ไกลพอสมควร ยิ่งทางเข้า หมู่บ้าน ก็ยิ่ง ทำให้ วันใจพอสมควรค่ะเพราะเลยจากถนนใหญ่แล้วเป็นถนนทางเข้าหมู่บ้านเป็นถนนดินแดง เล็บเป็นหลุมเป็นบ่อพอสมควร มีสะพานปูน แบบไม่มีที่กั้น มีไม้รองรับอยู่ ตอนรถผ่านก็กลัว เพราะรถเทเลอร์ต้องทุบรถแม็คโครด้วย กลัวมันจะเกิดอุบัติเหตุ แต่ก็ผ่านไปด้วยดีค่ะ
มันไม่จบแค่นั้นกับระยะทางพอไปถึงด้านในเวียงมีซอยเล็กซอยน้อยที่จะต้องเลี้ยวเข้าไป พี่คนขับ ก็บอกด้วยความ ดีใจว่าใกล้จะถึงแล้ว เราก็เริ่มจะอุ่นใจ สรุปต้องขับขึ้นเขา ไปอีกประมาณ 1 กิโลครึ่ง เราราวๆนั้น ในที่สุดก็ถึงที่พัก สามีก็นำรถแม็คโครลงจากรถเทรลเลอร์ สักพักก็มีคนงานก่อสร้างออกมาต้อนรับช่วงนั้น เริ่มจะ คำแต่ก็ยังพอมองเห็น ว่าใครเป็นใคร เมื่อลงรถแม็คโครเสร็จเรียบร้อย คนขับรถเทลเลอร์ก็เลี้ยวหัวกลับ จังหวัดตรัง
มีคนงานนำทางพาเราไปยังที่พักก็เป็นกระท่อมมุงด้วยสังกะสี ห้องน้ำใช้รวมเป็นห้องน้ำหลุม ที่ขุดแล้วเอาไม้พาดมีที่กั้นเป็น ทางมะพร้าว ผมก็เดินสังเกตให้ครบ แล้วจะเข้าห้องน้ำอาบน้ำส่วนที่อาบน้ำ ก็เป็นที่โล่งเพราะเป็นที่ก่อสร้างเขาคงไม่นึกว่าจะมีผู้หญิงมาร่วมแคมป์ด้วยในครั้งนี้
คนงานก่อสร้างส่วนมากก็จะเป็นผู้ชายแทบจะไม่มีผู้หญิงเลยมีแต่แม่ครัว หนึ่งคนที่เป็นผู้หญิง
ที่แคมป์จะไม่มีไฟฟ้า มีแต่เทียนและตะเกียงน้ำมันก๊าด เพื่อให้แสงสว่าง ในยามค่ำคืน

ที่พักเป็นกระทบหลายหลัง เรื่องห้องน้ำไม่เป็นไร เพราะเราก็เคยชิน อยู่แล้วแต่เรื่องอาบน้ำ มันต้องระมัดระวังกันหน่อยเพราะมีพวกคนงานผู้ชายอยู่เยอะแยะ
เครื่องอาบน้ำไม่ต้องเป็นห่วงเพราะสามีขุด ด้วยรถแม็คโครหาน้ำให้อาบ แบบไทยผู้คน..... อันนี้จะสนุกหน่อยค่ะเพราะใช้แม็คโครขุดลงไปแล้วก็จะมีตาน้ำออกมา มีน้ำเยอะแยะ เวลาอาบน้ำก็จะสดวกหน่อยค่ะลงไปอยู่ในปุ้งกี๋ แล้วให้สามียอนลงไปในบ่อที่ขุด... สะดวกสบายอาบน้ำจากธรรมชาติ เย็นฉ่ำชื่นใจค่ะ
ไปทำงานก็เหมือนไป พักแรมในป่า เลยค่ะนึกถึงแล้วก็ยังเสียดายเพราะในสมัยนั้นเทคโนโลยีไม่เหมือนสมัยนี้ นึกถึงก็ถ้ากลับไปได้ในสมัยนั้น คงสนุกน่าดู หอมคิดว่าคงจะต้องไลฟ์สดการเป็นอยู่ในป่าอย่างนั้น อย่างแน่นอน เพราะเป็นชีวิตที่ เรียกว่านอนกลางดินกินกลางทรายกันเลยค่ะ
เราไปอยู่ที่นั่นประมาณ 1 อาทิตย์แต่ก็ไม่เคยเดินลงมาด้านล่างเลยอยู่แต่ที่แคมป์เพราะได้รับการมอบหมายให้ขุด ที่เก็บกักน้ำ
แต่วันนั้นจำเป็นต้องเดินลงมาจากเขา ลงมาด้านล่างก็จะเจอบ้าน ไม้ยกสูง ที่นั่นจะเป็นชาวมุสลิมเป็นส่วนมาก เขาบอกของตัวเองซึ่งไม่มีคนนอกเข้ามา ปะปนเลย ก็มีแต่ คนงานก่อสร้างคือผู้รับเหมาอ่ะค่ะ ที่เข้ามาอยู่ เพื่อจะทำงาน
อ้อม ข้อสังเกตว่า โรงเรียนไปทำไมไม่มีใครพูดกับเราเลย ช่วงนั้นตอนไปอยู่ใหม่ๆไม่มีรถจักรยานยนต์ต้องใช้ เช้าเดินเอาค่ะถ้าจะไปไหน ทางลงจากเขาบ้านแรกที่เจอก็จะเป็นบ้านที่มีเด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงเล็กๆ 4 ขวบ 3 ขวบประมาณนั้น เขาไม่คุยแต่เขาก็นั่งยิ้ม อมยิ้มประมาณนั้นก็เป็นภาพที่น่ารักดีค่ะ ก็พยายามสังเกตพฤติกรรม คนในหมู่บ้านว่าเขากินอยู่กันอย่างไร
แน่นอนอยู่แล้วในหมู่บ้านไม่มี หมู ขายอย่างแน่นอน ไม่วันนั้นที่อ้อมเดินลงมาก็เพราะต้องไปซื้อของสำคัญของใช้ส่วนตัว คือเป็นวันนั้นของผู้หญิง มันจำเป็น สำหรับผู้หญิงอย่างเราถึงอยู่ในป่าก็ต้องหาใส่ค่ะ พอเดินไปถึงร้านค้าก็ซื้อ มา ได้ค่ะ แต่จะซื้อแบบโจงจ้างมาก็ไม่ได้เพราะแม่ค้าเขาห่อแบบว่า ไม่เห็นเลยว่าข้างในเป็นอะไร พอแล้วพออีก ก็นึกในใจว่ามันก็ดีค่ะ
แต่ก็แปลกๆ และซื้อขนมติดมือมาให้เด็กที่ส่งยิ้ม ให้เราด้วย ระหว่างทางพ่อเดินสวนกับเด็กๆหลายๆคน ที่ปิดหน้าปิดตาเหลือแต่แววตาที่น่ารัก ที่ส่งประกายออกมากระทบกับตาเราในตอนนั้นก็เหมือนเดิมค่ะรู้สึกแปลกๆ แวะเอาขนมให้เด็กๆ 2 คนที่ส่งยิ้มให้เรา ตอนแรกเขาก็ไม่กล้ารับ หรอคะ แต่บังเอิญมีผู้ใหญ่ในหมู่บ้านขับรถผ่านมาพอดีซึ่งเราก็เคยเจอกันในวันที่ทำงานวันแรก กันแล้ว เขาก็แนะนำให้เรารู้จักกับ คุณในบ้านนั้นและเด็กอีก 2 คนที่น่ารัก เด็กไม่กลัว แล้วรับขนมไป
ผู้ใหญ่บ้านคนแนะนำว่าในตอนเช้าจะมีร้านขายกาแฟซึ่งไม่ไกลจากนี่นักเรียนถึง และมีข้าวยำและข้าวต้มไข่ต้มปลาทูทอดปาท่องโก๋ ใครในตอนเช้าเผื่อถ้าหิวก็ เดินลงไปทานได้ในตอนเช้าราคาก็ไม่แพง และคนที่นี่เขาก็พูดภาษาไทยได้แต่ส่วนมากเขาก็จะพูดภาษายาวีกันมากกว่า ผู้ใหญ่บ้านก็ชวนเราขึ้นรถกลับไปส่งถึงสถานที่ด้านบนเขา รู้สึกดีค่ะที่ไม่ต้องเดินเพราะเดินลงมาตั้งกิโลกว่าๆตอนลงไม่เท่าไหร่แต่ตอนขึ้นนี่สิ...
วันนี้ขอจบไว้เพียงเท่านี้ก่อนค่ะเดี๋ยวมาเล่าต่อในโพสหน้าขอบคุณมากๆที่เพื่อนๆเข้ามาให้กำลังใจกันตลอดสวัสดีค่ะ